माथेरान! Matheran!

माथेरान

mATHERAN

ठिकाण – माथेरान – कर्जत – रायगड – महाराष्ट्र – भारत

उंची – ८०० मी. (२६२५ फूट)

डोंगररांग – सह्याद्री (पश्चिम घाट)

प्रकार – हिल स्टेशन (थंड हवेचे ठिकाण)

जवळचे गाव – कर्जत

शोध – Hugh Poyntz Malet (District Collector, Thane)

कॉलेजमध्ये असतांना मी ट्रेकिंग, पिकनिकलाजायचे; पण तेव्हा ती फक्त मजा म्हणून. रोजच्या रुटीन जीवनामध्ये थोडासा बदल. पण ट्रेकिंग एक छंद, पॅशन पण होऊ शकते, असं कधीच वाटलं नव्हतं. अचानक १२ वर्षांनंतर परत ट्रेकिंगला जायची संधी मिळाली.माझी सखी - स्मिता हिच्या ऑफिसचा ग्रुप जाणार होता.

माझा पहिला ट्रेक!

माथेरान!

१३-१४ ऑगस्ट २०१६ शनिवार-रविवार.

अर्थ काय, तर माथ्यावरचे जंगल!

रायगड जिल्ह्यातील एक थंड हवेचे ठिकाण. मुंबई आणि पुण्याच्या लोकांना सहलीसाठी सर्वांत जवळची आणि निसर्गसौंदर्याने नटलेली जागा म्हणजे माथेरान. साधारण ८०० मी. किंवा २६२५ फूट उंचीच्या पठारावर वसले आहे हे माथेरान.

माझा पहिलाच ट्रेक आणि तोही माथेरानला.

वाह!

मी पुण्यात राहते आणि स्मिता मुंबईत. शनिवारी सकाळी निघायचे होते, म्हणून मग मी शुक्रवारी अर्धा दिवस सुट्टी घेऊन स्वारगेटवरून बसने मुंबईला गेले. शुक्रवारी रात्री तिच्या घरी स्टे केला. दुसऱ्या दिवशी सकाळी आम्ही दोघी ट्रेकची तयारी करून जुई नगरहून लोकलने खांडेश्वर आणि तिथून तिच्या ऑफिसच्या गाडीने कर्जतकडे निघालो. गाडीमध्ये आमच्यासोबत अर्धे ट्रेक मेट्स होते, कारण बाकीचे कर्जतलाच भेटणार होते; असं स्मिताने मला सांगितलं.स्मिताने माझी सगळ्यांशी ओळख करून दिली. मी खास ट्रेकसाठी पुण्याहून आले होते, याचं सगळ्यांना अप्रूप वाटलं.

जसजसं कर्जत जवळ येत होतं, तसतशी मनातली धाकधूक वाढत होती, कारण मला ट्रेक करून बरीच वर्षे झाली होती. अख्खा डोंगर चढून वर जायचं होतं आणि तेही भर पावसात. एकीकडे उत्सुकता आणि दुसरीकडे किंचितशी भीती, अशा दुहेरी भावना मनात होत्या. ज्या डोंगरावर चढून जायचं होतं, त्याच्या पायथ्याशी आम्ही पोहोचलो. तिथे आमच्या आधीच बाकीचा ग्रुप येऊन पोहोचला होता. मग स्मिताने माझी बाकी सगळ्यांशीही ओळख करून दिली. तिचा ऑफिसचा ग्रुप असल्यामुळे ती फारच एक्ससायटेड होती. ग्रुप अंदाजे १५ जणांचा होता. सगळेच ट्रेकसाठी उत्सुक दिसले. त्यातले काही नेहमीच ट्रेक करणारे होते आणि काही नवीन होते, असं मला स्मिताने सांगितलं. ग्रुपचे लीडर तिच्या कंपनीचे मॅनेजिंग डायरेक्टर होते. त्यांचे वय ६०! मला पाहूनच आश्चर्य वाटलं. ६० वय असूनही तब्येतीने मात्र ते Fit & Fine! त्यांनी ट्रेकचे काही नियम सांगितले, काही सूचना केल्या आणि ट्रेक सुरू करण्याची घोषणा केली.

माझी माथेरान पाहण्याची उत्सुकता शिगेला पोहोचली होती. लहानपणी माथेरान आणि तिथली ती छोटी आगगाडी याविषयी बरंच ऐकलं होतं. आधी मी मुंबईला राहत असूनसुद्धा माथेरान पाहणं झालं नाही. ते आता प्रत्यक्ष पाहायला मिळणार, याचा आनंद होत होता. इतकी सुंदर संधी अनाहूतपणे चालून आली होती.

माथेरानला जायला बरेच मार्ग आहेत.

·        वन ट्री हिल पॉइंट

·        झुकझुकगाडीने नेरळवरून येता येते.

·        लिटल चौक ह्या पॉइंटच्या खालून येणारी वाट

·        नेरळवरून सरळसरळ डांबरी रस्त्याची ८ की.मी.ची सोपी वाट. हीच वाट मोटारींना वर नेण्यासाठी आहे.

·        कर्जतच्या दिशेने गार्बेट पॉइंटवर निघणारी १३ की.मी.ची वाट आहे.

·        गाडेश्वर तलावावरून पनवेल, नेर, वाघाची वाडी अशा रस्त्याने येणारी वाट सनसेट किंवा पॉर्क्यूपाईन पॉइंटवर येऊन मिळते. ही वाट साधारण १९ की.मी.ची आहे.

त्यातली आमची वाट म्हणजे –

वन ट्री हिल पॉईंट!

२६२५ फूट उंच!

अरे बापरे!

आमच्या लीडरनी सांगितलं, अडीच तास लागतात त्या झाडापर्यंत पोहोचायला. खालून पाहिलं, तर वरती फक्त धुकं.

ते पाहून एक जुनं काव्य आठवलं – ‘धुक्यात हरवली वाट’.

या वाक्याला मी थोडं Modify केलं – ‘धुक्यात हरवली ट्रेकची वाट’.

सकाळी ०९.३० वाजता आमची चढाई सुरू झाली.

काही पावलं चढली आणि मला धापच लागली. थोडसं गरगरायलाही लागलं. खूप वर्षांनंतर चढत होते म्हणून असं झालं असणार, असं स्मिता म्हणाली. मग थोडा वेळ तिचा हात धरून थांबले, थोडं पाणी प्यायलं, दीर्घ श्वास घेतला आणि परत चढायला सुरुवात केली. एकदा त्या वरच्या झाडाकडे पाहिलं.

मनात आलं – झाड हाका मारत आहे.

मग काय!

जोर लगाके!

आमचे लीडर म्हणाले, ट्रेकची एक खास टेक्निक आहे. ते म्हणाले, ‘Small steps covers long distance’. मग त्यांनी सांगितल्याप्रमाणे सावकाश पण सलग चढले.

ट्रेक सवंगडीपण एकदम मस्त होते. काही डॅशिंग तरुण, काही मध्यम वयाचे; पण जोश मात्र सर्वांचा सारखाच. मध्येच सगळ्यांची विनोद, मजा-मस्ती चालू होती. ते सगळे एकाच ऑफिसमधले असल्यामुळे एकमेकांना चिडवणं चालू होतं. माझ्यासाठी सगळे अनोळखी असल्याने मी फक्त ऐकून मजा घेत होते.

काही अवघड ठिकाणी चढताना एकमेकांचा हात धरावा लागत होता. सगळेच Helpfull होते. माझा ट्रेक खूप वर्षांनी होता, म्हणून माझा वेग थोडा कमी होता. पण स्मिता म्हणजे ‘सुपर एक्स्प्रेस’. पटपट चढून मला वरून हात दाखवत होती. ‘लवकर चढ’ म्हणत होती. मी मनात म्हणलं, ‘तुला काय होतंय म्हणायला पटपट चढ’, माझं मला माहित होतं काय वाटत होतं ते. पण तिनेही खूप Encourage केलं. तिच्यामुळेच तर ट्रेकला येण्याची संधी मिळाली होती. Thanks to my Dearest Friend!

काही सवंगडी फोटो काढत चढत होते. त्यात माझेही नाव आहेच. फोटोग्राफी हा अजून एक छंद असल्यामुळे मोबाईल सारखा सारखा फोटो घे, असं म्हणत होता. लीडरने सूचना केली, ‘Risk point वर फोटो सांभाळून काढायचे’. आम्ही आज्ञाधारक बाळाप्रमाणे त्याचे पालन केले. सेल्फी पण काढले, पण स्वतःची काळजी घेऊन. मध्येच कुठे धबधबा लागला, तर कुठे घनदाट जंगल. निसर्गाच्या इतक्या जवळ जायची संधी खूप वर्षांनंतर मिळाली होती.

चहूकडे हिरवळ पसरलेली.

कोसळणाऱ्या निर्झराचा खळखळाट.

चारही दिशांना पसरलेलं धुकं.

पावसाची संततधार.

जंगलाचं प्रसन्न करून टाकणारं वातावरण.

समोर डोंगरांची रांग.

त्यांच्यामधून कोसळणारा धबधबा.

अप्रतिम!

डोळ्यात साठवून ठेवावं असं निसर्गाचं रूप.

मन प्रसन्न, आत्मा तृप्त!

सव्वा दोन तासात ट्रेक पूर्ण झाला. आम्ही सगळे एकदाचे माथ्यावर पोहोचलो.

त्या One Tree Hill Point च्या झाडाजवळ पोहोचलो.

प्रत्यक्ष माथेरानला जायला घनदाट जंगलाचा रस्ता आहे. किर्र झाडी, मध्येच पक्षांचा मुग्ध करणारा नाद.

संपूर्ण माथा विविध तसेच घनदाट झाडी आणि लाल पायवाटा यांनी भरलेला आहे. सुंदर होती ती पायवाट.

वाह!

शनिवारी दुपारी माथेरानच्या गेस्ट हाउसपर्यंत पोहोचलो. खूप भूक लागली होती, त्यामुळे आधी सगळ्यांनी भरपेट जेवण केलं. मग थोड्या दूरवर एका हॉटेलमध्ये जाऊन आम्ही सगळ्यांनी आराम केला. माझे तर पाय इतके दुखत होते, की मला तर पलंगावर  पडल्यापडल्या झोप लागली. मन मात्र समाधानाने भरलेलं होतं. संध्याकाळी आधी आम्ही मस्त गरमागरम चहा प्यायला आणि मग तिथले वेगवेगळे points पाहायला गेलो. वरून दरीत पाहिलं, तर कसला थरार तो!

येथील पठाराची बरीचशी टोके तसेच पूर्व-पश्चिम व दक्षिणेकडील कडे कोसळले आहेत. ह्या कड्यांनाच पॉइंटस् म्हटले जाते. ज्या इंग्रजांनी माथेरान वसवले त्यांनीच या पॉइंटस्ना नावे दिली आहेत, त्यामुळे साहजिकच ती इंग्रजीत आहेत. माथेरान ही सह्याद्रीच्या मुख्य रांगेपासून जरा सुटलेली, वेगळी डोंगररांग आहे. कल्याणच्या मलंग गडापासून ही डोंगररांग सुरू होते. मलंग गडाला लागून बदलापूरच्या ‘टवली’ गुहांचे किंवा बदलापूरचे डोंगर आहेत. नंतर ‘नवरानवरी’चा डोंगर लागतो. ह्यावर असणाऱ्या बारीकसारीक सुळक्यांमुळे हा डोंगर लगेच ओळखता येतो. त्यापुढे चंदेरीचा प्रचंड उभा सुळका आणि नंतर ‘म्हैसमाळ’ नावाचा डोंगर लागतो. नंतर आरपार भोक असणारा ‘नाखिंद’ डोंगर लागतो आणि मग ‘पेब’ दिसतो. त्याच्यावरही किल्ल्याचे काही अवशेष आहेत. यानंतर मग माथेरानचा डोंगर सुरू होतो.

इथलं हवामान अति थंड किंवा अति उष्ण असे कधीच नसते. उन्हाळ्यात २०^०

ते ३०^०, तर हिवाळ्यात १५^० ते २५^० असते. मे महिन्यात संध्याकाळ आल्हाददायक असते. येथील सहलीच्या दृष्टीने सर्वांत योग्य काळ म्हणजे सप्टेंबर ते मार्च महिन्यात आहे. पावसानं माथेरान हिरवंगार झालेलं असतं. ठिकठिकाणी धबधबेही दिसतात. जून ते ऑगस्ट या काळात जोरदार पाऊस पडतो. या काळात धुक्याचे साम्राज्य संपूर्ण माथेरानवर असतं. सूर्यप्रकाशही फार कमी वेळा दिसतो. 

माथेरानच्या जंगलात १५० प्रकारचे वृक्ष आढळतात. विविध जातीच्या, तसेच औषधी वनस्पतीही इथे आहेत. हे जंगल सदाहरित व निमसदाहरित या दोन्ही प्रकारात मोडते. त्यामुळे जास्त पर्जन्यमानाला अनुकूल असणारी जांभूळ, हिरडा, बेहडा, खैर, पांढरीची झाडे दिसतात. ह्या जंगलाचा फायदा म्हणजे कुठल्याही पॉइंटवर जाताना सावली मिळते व उन्हाचा कधीही त्रास होत नाही.

माथेरानमध्ये आढळणाऱ्या प्राणीवर्गात सर्वात जास्त प्रमाण आहे ते माकडांचे. त्याचबरोबर रानमांजरे, हरणे, ससे हे प्राणीसुद्धा इथे आहेत. शिवाय खालच्या जंगलातून कधीकधी बिबटेदेखील वर येतात, पण माणसांना त्रास दिल्याचे ऐकिवात नाही. क्वचित कधीतरी ‘गाय, शेळी बिबट्याने मारली’, अशी माहिती जवळच्या आदिवासींकडून ऐकायला मिळते. इथल्या पक्षीसृष्टीत बऱ्याच मोठ्या प्रमाणावर बुलबुल, दयाळ, लार्क, तांबट, किंगफिशर, धनेश, रॉबिन, बार्बेट आदि पक्षी आढळतात. पॅराडाईज फ्लायकॅचर नावाचा एक पांढराशुभ्र व लांब शेपटी असणारा पक्षी इथे आढळतो. १८५० मध्ये मॅलेट नावाचा इंग्रज अधिकारी ठाण्याचा कलेक्टर होता. त्याने चौक गावातून हा डोंगर पाहिला. तो स्वतः एक ट्रेकर होता, त्यामुळे तो ह्या डोंगराकडे आकर्षित झाला. तिथल्या एका पाटलाला बरोबर घेऊन तो आत्ताच्या वन ट्री हिल पॉइंटवरून वर चढला आणि रामबाग पॉइंटवरून खाली उतरला. नंतर याच आकर्षणामुळे तो पुन्हा एकदा इथे आला आणि राहण्यासाठी घर बांधले. त्याच्या मागोमाग त्याचा इतर मित्रपरिवारही इथे राहण्यासाठी आला आणि इंग्रज माथेरानला स्थायिक झाले.  

माथेरानवर पाहण्यासारखी बरीच ठिकाणे आहेत.

·        शार्लोट लेक – मार्केटपासून जवळजवळ १ ते १.५ की.मी. अंतरावर हे तळे आहे. माथेरानवरील पाण्याचा मुख्य साठा हाच आहे. पावसाळ्यात हा जलाशय पूर्णपणे भरून वाहू लागतो. त्यावेळी तयार होणाऱ्या धबधब्याच्या पाण्याचा जोर उरात धडकी भरवल्याशिवाय राहत नाही. बाकी ऋतुंमध्ये संध्याकाळ जर छानपैकी घालवायची असेल, तर शार्लोट लेकला दुसरा पर्याय नाही.

·        पॅनोरमा पॉइंट – हा पॉइंट उत्तर टोकावर असून त्याच्या पूर्व व पश्चिमेस दरी आहे. पूर्वेला खाली नेरळ दिसते ते पश्चिमेला गाडेश्वर तलाव आणि पनवेलपर्यंतचा मुलुख दिसू शकतो. बहुतेक लोक इथे सूर्योदय पाहायला येतात. पण इथून सूर्यास्तही दिसू शकतो, कारण पश्चिमेकडे सनसेट पॉइंट आहे. याशिवाय मंकी पॉइंट, पॉर्क्यूपाईन पॉइंट, मालडुंगा पॉइंट, हार्ट पॉइंट हे सर्व पॅनोरमा पॉइंटच्या पश्चिमेकडे असून या सर्वांवरून सूर्यास्त उत्तम दिसतो. पहाटे ६ च्या आधी पॅनोरमावर पोहोचल्यास सूर्योदय पाहायला मिळतो. पॅनोरमा मार्केटपासून सर्वात लांब म्हणजे ५.५ की.मी. अंतरावर आहे. माउंटबेरीसुद्धा ह्याच्यासारखाच लांब आहे. हाजीमलंग, चंदेरी, पेब ही एकामागोमाग लागलेली डोंगररांग पॅनोरमाला येऊन मिळते. ह्याच्याच खाली ‘पेब’चा किल्ला दिसतो. पेबकडे तोंड करून उभे राहिल्यास डावीकडे पश्चिमेच्या दरीत गाडेश्वर तलाव दिसतो. पूर्वेला नेरळ तर समोर मुख्य सह्याद्रीच्या रांगेमधला सिद्धगडापासून भीमाशंकर ते खंडाळ्यापर्यंतचा भाग दिसू शकतो.        

·        सनसेट पॉइंट किंवा पॉर्क्यूपाईन – ह्या पॉइंटच्या समोर जो डोंगर दिसतो तो प्रबळगड. हा पण जंगलसंपत्तीने नटलेला आहे. इंग्रजांच्या राजवटीत इंग्रज लोकांचा प्रबळगडाला हिल स्टेशन बनवायचा प्रयत्न चालला होता, परंतु या गडावर पाण्याचा साठा नसल्याने हा थंड हवेचे ठिकाण होऊ शकला नाही. ह्या प्रबळगडाच्या मुख्य पठाराला लागून एक छोटासा सुळका आहे. ह्या सुळक्याच्या आणि पठाराच्या खिंडीतच बहुतेक वेळा सूर्यास्त होतो. मार्केट अथवा पोस्ट ऑफिसपासून अंतर साधारण ३.५ की.मी आहे. सनसेट पॉइंटखालून वाघाच्या वाडीतून ट्रेकिंग करत वर येता येते.

·        लुईझा पॉइंट – हा पॉइंट माथेरानच्या पश्चिमेकडे आहे. इथूनही समोर प्रबळगडाचा देखावा दिसतो. मार्केटपासून ३.५ की.मी. अंतरावर हा पॉइंट आहे.

·        एको पॉइंट – लुईझा पॉइंट ते शार्लोट लेकच्या वाटेवर एको पॉइंट आहे. ह्याच्या समोर असलेल्या प्रचंड कातळी भिंतीकडे तोंड करून आवाज केल्यास प्रतिध्वनी (echo) ऐकू येतो, त्यामुळे हा एको पॉइंट. अनेक जण प्रतिध्वनींची मजा लुटण्यासाठी फटाकेसुद्धा घेऊन येतात.

·        चौक पॉइंट – हा पॉइंट माथेरानच्या दक्षिणेकडे आहे. येथून खाली चौक गाव दिसते, म्हणून हा चौक पॉइंट या नावाने ओळखला जातो. चौक पॉइंट मार्केटपासून ४ की.मी. अंतरावर आहे.

·        वन ट्री हिल पॉइंट – चौक पॉइंटजवळच वन ट्री हिल पॉइंट आहे. इथूनही खाली चौक गाव दिसते. या पॉइंटसमोर डोळे गरगरतील अशी भीषण खोल दरी आहे. नीट पाहिल्यास एक छोटीशी पायवाट छोट्या खिंडीतून एका सुळक्याला जाऊन मिळालेली दिसते. हा सुळका मुख्य डोंगरापासून अलग झालेला आहे. ह्याच सुळक्यावर बरीच वर्षे एकच झाड होते. हा सुळका म्हणजेच वन ट्री हिल पॉइंट. आता बरीच झुडपे उगवलेली दिसतात. इथूनच ‘शिवाजी लॅडर नावाच्या रस्त्याने ‘मॅलेट’ प्रथम माथेरानला आला. इथून समोर खंडाळा, राजमाची, नागफणी ही मुख्य सह्याद्री रांगेतील टोके दिसतात. तसेच माणिकगड, कर्नाळा, अगदी बाजूला असणारा इरसाल गडही दिसतो. मार्केटपासून वन ट्री हिल पॉइंट ३.५ की.मी. अंतरावर आहे. येथून मार्केटकडे येताना शार्लोट लेक, अलेक्झांडर पॉइंट, रामबाग पॉइंट लागतात. इथूनही साधारणतः एकच दृश्य दिसते.

·        गार्बेट पॉइंट – माथेरानमधील मोठा, परंतु दुर्लक्षित असलेला असा हा पॉइंट आहे. या पॉइंटकडे जाणारा रस्ता फार सुरेख आहे. एका बाजूला दरी व दुसऱ्या बाजूला जंगल असा हा रस्ता आहे. तरीदेखील फारसे लोक इथे येत नाहीत. इथून सूर्योदयसुद्धा चांगला दिसतो. कर्जतवरून येणारा रस्ता गार्बेट पॉइंटवरून माथेरानला येतो. याचे अंतर मार्केटपासून ५ की.मी. आहे.

·        दस्तुरी अथवा माउंटबेरी पॉइंट – जिथे गाड्या उभ्या करतात तिथे म्हणजे माथेरानच्या प्रवेशद्वारापाशीच हा पॉइंट आहे. ह्या पॉइंटच्या पुढे माथेरान पाहण्यासाठी पायी किंवा घोड्यावरून जावे लागते. याखेरीज चिनॉय, रुस्तमजी, मलंग, हनिमून ह्या छोट्या-मोठ्या पॉइंटस्वरून सारखेच दृश्य दिसते. लुईझा ते शार्लोट लेकच्या वाटेवर एको, एडवर्ड, किंगजॉर्ज हे पॉइंट लागतात.

माथेरान रेल्वेबद्दल बरंच ऐकलं होतं.

माथेरान रेल्वे ही नेरळ – जुम्मापट्टी – वॉटर पाईप – अमन लॉज – माथेरान अशी जाते. माथेरानला जि आगगाडी येते ती ‘पेब’ आणि माथेरानच्या सर्वोत्तम समजल्या जाणाऱ्या पॅनोरमा पॉइंटच्यामधील खिंडीतून. या पॉइंटला वळसा घालून ती माथेरानमध्ये शिरते. लहानग्यांच्या आवडीची ही झुकझुकगाडी नेरळवरून वर चढते. २१ की.मी.चे अंतर दोन तासांत पार करते. ह्या छोटेखानी गाडीतल्या प्रवासाची मौज लुटणे हे माथेरानच्या सहलीतले एक महत्त्वाचे आकर्षण आहे. माथेरानच्या सौंदर्याचे, ताजेपणाचे रहस्य म्हणजे माथेरानमध्ये गाड्या आणण्यास परवानगी नाही. नेरळहून डांबरी रस्त्याने वर आले की माउंटबेरी पॉइंटच्या खाली असलेल्या दस्तुरी नाक्याजवळ गाड्या उभ्या कराव्या लागतात. त्यामुळे माथेरानचे हवामान आणि सौंदर्य प्रदुषणापासून सुरक्षित राहिले आहे. दस्तुरी नाक्यावरून सुमारे १.५ की.मी. किंवा चालत २०-२५ मिनिटांच्या अंतरावर मध्यभागी मार्केट आहे. आगगाडी मात्र आपल्याला सरळ मार्केटपर्यंत घेऊन येते. बहुतेक हॉटेल्सही ह्या मार्केटच्या अवतीभवती आहेत. असे म्हणतात की १९०७ मध्ये ‘आदमजी पिरभॉय’ नावाच्या पारशी गृहस्थाच्या प्रेरणेने ही झुकझुकगाडी सुरू झाली. माथेरानमधील लोकांचा उदरनिर्वाह मुख्यत्वे पर्यटकांवर अवलंबून असतो. इथे बहुतांशी लोक हे मराठीच आहेत. पण काही तांत्रिक कारणांमुळे आत्ता ही झुकझुकगाडी बंद होती. यामुळे थोडासा हिरमोड झाला. असो.

संध्याकाळी आम्ही सगळे तिथेच जवळ असलेल्या मार्केटमध्ये फिरायला गेलो. पर्यटकांची बऱ्याच मोठ्या प्रमाणावर आवकजावक होत असल्यामुळे इथल्या मार्केटमध्ये बऱ्याच हस्तकौशल्य असलेल्या वस्तूंचे स्टॉल्स् आहेत. सांबराच्या कातड्याच्या वहाणा व बूट इथे प्रसिद्ध आहेत. तसेच ‘पांढरी’ची काठीही मिळते. रस्त्यावर काही मुले छोट्या-मोठ्या चपला, विविध प्रकारच्या टोप्या, शोभेच्या वस्तू, इत्यादी विकताना दिसतात. इथला मध, चिक्की, फजदेखीलबऱ्यापैकी प्रसिद्ध आहे. संपूर्ण मार्केट फिरून आम्हा सगळ्यांना जाम भूक लागली होती. म्हणून मग आम्ही सगळे परत हॉटेलला येऊन, थोडं फ्रेश होऊन मग जेवायला जायचं ठरवलं.

रात्री जेवायला तिथल्याच Restaurant मध्ये गेलो.

काय जेवण होतं! चविष्ट!

जेवण झाल्यावर त्याच Restaurant मध्ये गाणी लावली होती. Dance floor वर बरेच जण नाचत होते. आमच्या ट्रेक ग्रुपमधले पण काही जण नाचायला गेले. मलाही वाटत होतं, नाचावं. पण मी थोडी याबाबतीत लाजाळू असल्यामुळे हा विचार मनातच ठेवला आणि मनातल्या मनातच नाचले. नंतर आम्ही सगळे मस्त फेरफटका मारायला बाहेर पडलो. मी आणि स्मिता खूप वर्षांनंतर अशा सोबत वेळ घालवत होतो. त्यामुळे मला खूप आनंद होत होता. भरपूर गप्पा मारत, मध्येच एकमेकांना धपाटा मारत रस्त्याने चालत होतो. त्या पूर्ण रस्त्याच्या मधून घोडे जात होते. त्यांची ‘हिरव्या’ रंगाची लीद सगळीकडे पसरली होती. मला मध्येच कोणीतरी म्हणाले, खाली बघून चाल शितल, नाहीतर केक कापशील. यावर आम्ही सगळेच हसलो. मग काही अंतरावर गेल्यानंतर एकाने विचारले, “पान कोणाला खायचंय का?” मी तर पटकन “हो” म्हणाले. मग आम्ही पानाचा मस्त आस्वाद घेतला. पान खाऊन आम्ही सगळे हॉटेलवर आलो आणि आम्ही दोघी थोडा वेळ गप्पा मारून झोपी गेलो.

रविवारी सकाळी आम्ही काही ट्रेक मेट्स जवळच असलेल्या धबधब्यावर भिजायला गेलो. खूप मजा केली. फोटो काढले. २ तास पाण्यात खेळून झाल्यावर तिथेच असलेल्या एका टपरीवर गरमागरम  वडा-पाव खाल्ला आणि मग मस्त चहा प्यायला. नंतर आम्ही आमच्या हॉटेलमध्ये गेलो. आंघोळ करून Fresh झालो. मग दुपारचं जेवण करून बाकीचे points पाहिले आणि मग दुसऱ्या बाजूने माथेरानवरून उतरायला सुरुवात केली.

आधी वाटलं, चढण्यापेक्षा उतरणं सोपं असेल; पण ते तर अजूनच अवघड झालं. उतरताना पाय थरथरत होते. पावसामुळे रस्ता निसरडा झाल्यामुळे पाय घसरत होते. मी मध्येच म्हणाले, “भीती वाटत आहे उतरताना.” यावर एक ट्रेक सवंगडी म्हणाला, “कितीही भीती वाटली तरी उतरावं तर लागेलच, दुसरा पर्याय नाही”. यावर मला हसायला आलं, पण भीतीने चक्क घाम फुटला होता. एवढ्या थंड वातावरणात मला घाम फुटला होता! उतरताना एक-दोन वेळा पाय घसरल्यासारखं झालं. मग एका सवंगड्याने सांगितलं, की पाय कधीच सरळ नाही ठेवायचा, थोडा आडवा ठेवायचा म्हणजे घसरत नाही. उतरताना Body balance महत्त्वाचा. मध्येच कुठेतरी आईचा फोन आला. तिने विचारलं, “कुठे आहेस?” मनात विचार आला, काय सांगू कुठे आहे मी? ना धड जमिनीवर ना माथ्यावर, मध्येच कुठेतरी आहे. तेवढ्यात एक ट्रेक सवंगडी म्हणाला, “आईला सांग, उतरत आहे.” यावर सगळ्यांचा हश्या. मलाही हसू आलं. आम्ही मध्येच आमच्या लीडरना विचारत होतो, “अजून किती वेळ आहे उतरायला?” ते म्हणायचे, “झालंच, थोडा वेळ.” असं करत करत चक्कं २ तास लागले खाली उतरायला. पूर्ण खाली उतरले, तेव्हा कुठे हायसं वाटलं.

पायाची हाडं बोलायला (दुखायला) लागली होती. पण ट्रेक पूर्ण केल्याच्या समाधानाने मन मात्र भरून पावलं होतं. मजा, मस्ती, थ्रिलिंगने भरून असा ट्रेक झाला होता.

घरी आल्यावर डोक्यात विचार आले. वाटलं, असं काहीतरी केलं पाहिजे आयुष्यात. Body फिट ठेवण्याची अजून एक ट्रिक सापडली.

मग ठरवलं –

संधी मिळेल तेव्हा ट्रेकिंगला नक्की जायचं. माझ्या बाकीच्या छंदांमध्ये ‘ट्रेकिंग’ हा एक नवा छंद जडला.

तो जोपासायचा आहे!

पाहूया!

ही तर सुरुवात आहे!

एकदाच काय, तर अनेकदा पाहायला हवे, असे निसर्गरम्य, सुंदर –

माथेरान!

पुन्हा भेटूया

अशाच एका साहसी वळणावर

तोपर्यंत

अलविदा!