काळूचा ओघ धबधबा ते जुना माळशेज घाट
kALUCHA oGH
wATERFALL tO oLD mALSHEJ
gHAT
ठिकाण – काळूचा ओघ धबधबा-जुना माळशेज घाट – ठाणे-पुणे – महाराष्ट्र – भारत
उंची – काळूचा ओघ धबधबा – १३७१ मी. (१५०० फूट)
डोंगररांग – सह्याद्री – हरिश्चंद्रगड
प्रकार – काळूचा ओघ – धबधबा, जुना माळशेज घाट – जुना व्यापारी मार्ग
जवळचे गाव – थितबी
‘किल्ले भोरगिरी ते भीमाशंकर मंदिर’
ट्रेकनंतर इंडिया ट्रेकचे दोन मेसेज आले. एक होता, ‘कोराईगड’ आणि दुसरा होता ‘काळूचा ओघ धबधबा ते
जुना माळशेज घाट’ ट्रेक. मला जास्त करून गडावर जायला आवडत असल्यामुळे काळूचा ओघचा
मेसेज पाठवणाऱ्या लीडर देवा घाणेकरला मी कोराईगडला जात असल्याचे सांगितले. कोराईगड
चढायला सोपा होता, हे मी जेव्हा घनगडला गेले होते तेव्हा हा गड जाताना लागत
असल्यामुळे गिरीदर्शनच्या लीडरने सांगितलं होतं. त्यामुळे माझी बहिण शिल्पाला पण हा
ट्रेक करता येईल, म्हणून मी तिला येण्यासाठी तयार केलं. “दोघी येणार असल्यामुळे
ट्रेक फीसमध्ये कन्सेशन दे” असं मी सर्वेशला सांगताच त्याने योग्य कन्सेशन दिलं.
मग मी गिरीदर्शनच्या ट्रेकला ओळख झालेल्या रुचाला पण ट्रेकला येण्याबद्दल विचारलं.
तर ती लगेचच तयार झाली. त्यामुळे तिलाही आमच्याइतकीच फीस होती. माझी मैत्रीण
स्मिताही खूप दिवसांपासून ट्रेकला यायचं म्हणत होती आणि यावेळेस इंडिया ट्रेकचा एक
ग्रुप मुंबईवरूनही येणार असल्यामुळे मी तिलाही विचारलं, ती म्हणाली, “घरी विचारून
सांगते”. आदल्या दिवशी अचानक सर्वेशचा फोन आला आणि तो म्हणाला, “कोराईगड रद्द झाला
आहे, कारण जास्त ट्रेकमेट्स काळूचा ओघला येणार आहेत.” माझा थोडा मूड ऑफ झाला होता,
पण शिल्पाची धबधबा पहायची खूप इच्छा होती आणि मीही विचार केला की बघू तरी काळूचा
ओघ अशा नावाचा धबधबा आहे तरी कसा; म्हणून मग मी तिकडे जायचं फिक्स केलं. सर्वेशला
फीस आधी ठरलेली तेवढीच देणार असं सांगितलं आणि तोही तयार झाला. मग मी या बदललेल्या
प्लॅनबाबत रुचा आणि स्मिताला सांगितलं. रुचा तयार झाली आणि स्मिता रात्रीपर्यंत
सांगते म्हणाली.
इंडिया ट्रेकचा ऑनलाईन रजिस्ट्रेशन फॉर्म
भरला आणि मग सर्वेशने आम्हा दोघींना वॉट्सअप ग्रुपमध्ये अॅड केलं. पैसे नंतर देईन
असं मी सर्वेशला सांगितलं. तो ओके म्हणाला. आम्ही आमची ट्रेकची तयारी संध्याकाळी
केली. शिल्पा मागच्या ट्रेकसारखीच एकदम खुश आणि एक्सायटेड!
ट्रेकर्सच्या बऱ्याच आवडत्या ट्रेकमधला अजून
एक ट्रेक. मी आधी याबद्दल ऐकलं नव्हतं. पण यानिमित्ताने कळालं.
माझा ट्रेक मोहिमेतला सतरावा ट्रेक!
काळूचा ओघ धबधबा ते जुना माळशेज घाट!
०५ ऑगस्ट २०१८ रविवार.
ट्रेकचा दिवस पण कित्ती छान. जागतिक
मैत्रीदिन. या दिवशी ट्रेक म्हणजे आनंदात भरच!
शनिवारी रात्री मी आणि शिल्पाने आमची बॅक
सॅक पॅक केली. सकाळी ६ वा. गुडलक कॅफेजवळ आम्हा तिघींचं म्हणजेच मी, शिल्पा आणि
रुचाचं पीकअप ठरलं होतं. रात्रीच रुचाने मला तिला सकाळी ५ वा. उठवायला सांगितलं
होतं. मी उठल्यावर तिला फोन केला, तर तिचं काही कारणामुळे ट्रेकला येणं शक्य नाही
असं तिने सांगितलं. स्मितानेही आदल्या रात्रीच ट्रेकला येणं शक्य नाही सांगितलं
होतं. त्यामुळे आता फक्त मी आणि शिल्पा. सकाळपासून वॉट्सअप ग्रुपवर कोणीच बोलत
नसल्यामुळे पीकअप साठी कधी यायचं कळत नव्हतं. ‘राजमाची’ ट्रेकला आलेली पूजाही या
ट्रेकला आहे हे कळलं होतं, आणि ती स्वारगेटवरून चढणार असल्यामुळे मी तिला मेसेज
करून घरातून कधी निघू असं विचारलं. तेवढ्यात देवाचा कॉल आला की ट्रेक बस स्वारगेटवरून
निघाली आहे, तुम्हीही निघा. मग आम्ही कॅबने गुडलक कॅफेकडे निघालो. आम्ही तिथे
पोहोचलो तर तिथे बस दिसत नव्हती, म्हणून आम्ही तिथेच उभं राहून बसची वाट पाहू
लागलो. ५ मिनिटात देवाचा कॉल आला आणि त्याने सांगितलं की बस कॅफेच्या पुढे
सिग्नलला थांबली आहे तिकडे या. आम्ही थोडं पुढे जाऊन पाहिलं तर बस आधीच आली होती.
मग आम्ही दोघी बसमध्ये चढलो आणि बस पुढे निघाली. पीकअप करत करत आमची बस पुढे
निघाली. मध्येच एका ठिकाणी थांबून आम्ही नाश्ता केला आणि माळशेज घाटाचा धुक्यातला
वळणावळणाचा रस्ता, मध्येच कोसळणारे छोटे-मोठे धबधबे पाहत आम्ही तब्बल अंदाजे ०३.३०
तासाचा प्रवास करून थितबी या गावात पोहोचलो. मुंबईचे ट्रेकमेट्स यायला वेळ होता.
मग आम्ही आवश्यक तेवढे सामान घेऊन बसमधून उतरलो. आजूबाजूचा परिसर पाहून मन
प्रफुल्लीत झालं होतं. पावसाळी वातावरण काही औरच असतं. तिथेच आम्ही फोटो काढायला
सुरुवात केली. काही वेळाने नेहमीप्रमाणे सगळ्यांची ओळख, ट्रेकच्या आवश्यक सूचना
ऐकून आम्ही ट्रेक सुरू केला. काही वेळात मुंबईचे ट्रेकमेट्सही पोहोचले होते. मग
आम्ही पुण्याकडचे ट्रेकमेट्स पुढे निघालो आणि मुंबईचे काही वेळाने आमच्या मागे
आले.
थोडं पुढे आलो तर आम्हाला समोरच ‘काळूचा
ओघ’ धबधबा दिसला. काय अवर्णनीय दृश्य होतं ते! भयंकर धबधबा होता तो. छोटे-मोठे
धबधबे याआधी पाहिले होते, पण तब्बल ३० फुट उंचीवरून कोसळणारा धबधबा मी पहिल्यांदाच
पाहत होते. हल्ली पुणे-मुंबईकर याला ‘काळुबाईचा धबधबा’ म्हणतात तर स्थानिक लोक रेठीचा झरा. एमटीडीसी वॉटरफॉल अशीही याची ओळख आहे.
ऑक्टोबरनंतर बरीचशी साहसी मंडळी काळुनदीच्या उगमापासून म्हणजे धबधब्याच्या
टोकावरुन थेट पाच टप्प्यात १२०० फुटांचं रॅपलिंग करत खाली उतरतात. पण तो पाच
टप्प्यातला धबधबा पूर्ण नखशिकांत बघायचा असेल तर त्यासाठी १५०० फूट खोल दरी उतरुन
जावं लागतं. अजस्र हरिश्‍चंद्रगडाच्या कुशीतून काळू नदी उगम पावते आणि चार-पाच मोठ्या
उड्या घेत कोकणात आदळते. तिच्या ताकदवान प्रवाहामुळे डोंगरपायथ्याशी नदीपात्रात ३०
फुटी कातळाची एक अप्रतम घळ तयार झाली आहे. त्यापुढे एक बारमाही पाण्याचे रांजणकुंड
तयार झाले आहे. हाच तो काळूचा ओघ. लीडरने आम्हाला सांगितलं, की
“धबधब्याजवळ जायला मनाई आहे.” त्यामुळे आम्ही लांबूनच त्याचे फोटो-व्हिडीओ काढले
आणि पुढील ट्रेकला निघालो.
जुन्या माळशेज घाटावरून ‘एमटीडीसी’च्या पश्चिम तटापर्यंत असा आमचा ट्रेक रूट होता. याच वाटेला गणपती घाट वाट असेही
म्हणतात. खाली थिटबी हे पायथ्याचं आदिवासी गाव आहे. याच गावातून जुना माळशेज घाट
मार्ग आहे. मध्येच छोटे-मोठे पाण्याचे ओहोळ, मध्येच एक-दोन रॉक पॅचेस, पावसामुळे
झालेले निसरडे दगड आणि किंचितसा जंगलाचा रस्ता असा विविधरंगी ट्रेक रूट होता. एक
अवघड रॉक पॅचनंतर आम्ही सर्वांनी जेवण केले. त्यानंतर एका ठिकाणी असलेल्या
धबधब्यामध्ये चिंब भिजून, भरपूर फोटो काढून पुढे निघालो. शिल्पाची धबधब्यात
भिजण्याची इच्छा पूर्ण झाली. मी फक्त दूर उभं राहून फोटो काढले. नंतर जंगलाचा
मार्ग होता. जंगलातली फुलं, कोवळी पानं, जे डोळ्याला सुंदर दिसेल त्याचे फोटो मी
काढत होते. मन आणि डोळे तृप्त झाले होते. ४ तासांचा प्रवास करून आम्ही ‘एमटीडीसी’च्या पश्चिम तटापर्यंत पोहोचलो. वरून
आजूबाजूचा परिसर पाहून मन प्रसन्न झालं. अर्धा तासाने परत पुण्याकडे निघालो.
मध्येच नारायणगाव इथे संध्याकाळच्या फराळाला थांबलो. तिथे मसाला दुध खूप फेमस आहे,
त्यामुळे सगळ्यांनी ते प्यायलं आणि आमची बस पुढे पुण्याला निघाली.
काळूचा ओघ सारखा प्रचंड धबधबा आणि निसर्गसौदर्याने नटलेला जुना माळशेज घाट
असा हा ऑफबीट ट्रेक एकदातरी करायलाच हवा!
पुन्हा भेटूया
अशाच एका साहसी वळणावर
तोपर्यंत
अलविदा!
